Ο Υπουργός αναφερόταν ιδιαίτερα στην προετοιμασία των εκπαιδευτικών για τις απαιτήσεις του 21 αιώνα και την ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση.

Θα μιλήσω λίγο για τον τομέα που γνωρίζω καλύτερα, το τμήμα της Αγγλικής Φιλολογίας στον Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Δεν υπάρχει κανένας απόφοιτος από όσους εγώ γνωρίζω και κατόπιν επιμορφώνω (επί πληρωμή βεβαίως, γιατί το δικό μου κέντρο ανήκει στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης) που να ήταν ικανοποιημένος είτε από την ποιότητα των σπουδών του, είτε από τον τρόπο που επιμορφώθηκε για να μπορεί να διδάξει την ξένη γλώσσα σαν καλά επιμορφωμένος εκπαιδευτικός.

Το μάθημα της Ειδικής Διδακτικής δε, το οποίο πρέπει να παρακολουθήσουν οι φοιτητές και φοιτήτριες κατά το τέταρτο έτος, διδάσκεται με τον εξής ευφυή τρόπο:

Το Πανεπιστήμιο έρχεται σε επαφή με διάφορους ιδιωτικούς φορείς – Ελληνοαμερικανική Ένωση, Βρεταννικό Συμβούλιο, αλλά και μέ κέντρα όπως το δικό μου (CELT Athens) και τα προσκαλεί να διδάξουν τα εργαστήρια των τεταρτοετών φοιτητών και φοιτητριών.  Με απαιτητικό δε και μάλλον αναιδή τρόπο, στέλνουν επιστολές/μηνύματα όπου μας ζητάνε όχι μόνο να γράψουμε και να διδάξουμε τα σεμινάρια αλλά και να βάλουμε εμείς εργασίες και να βαθμολογήσουμε επίσης τους φοιτητές και φοιτήτριες! (2)

Φυσικά, τα διεθνικά κέντρα που εκπροσωπούν τις κυβερνήσεις των χωρών τους, το εμπόριο ξενόγλωσσης παιδείας και όλα τα συμπαραμαρτούμενα με αυτό, έχουν έναν εξαιρετικά καλό λόγο να είναι εκεί πάντα πρώτοι (αν και όχι πάντα καλύτεροι) σε ότι έχει σχέση με καθηγητές της γλώσσας της χώρας τους. ΄Αλλωστε γι’αυτούς ο καθηγητής της ξένης γλώσσας είναι ο καλύτερος πρεσβευτής καλής θέλησης για τη χώρα τους. Όσο για τους τοπικούς οργανισμούς σαν τον δικό μου, η λογική είναι ότι και καλά η αίγλη που μας προσδίδει μια συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, τέλος πάντων, μας δικαιώνει κλπ κλπ.

Με τι ασχολούνται λοιπόν οι λέκτορες και λεκτόρισες του Πανεπιστημίου αφού δεν διδάσκουν; Μα θέλει και πολύ να το βρει κανείς; Τόσες επιτροπές, τόσες έξτρα αμοιβές, τόσα Ευρωπαικά προγράμματα, που να βρεθεί χρόνος για να διδάξουν αυτό που θα έπρεπε;


Το αποτέλεσμα; 
Κάθε φορά που γίνονται οι εξετάσεις ΑΣΕΠ, ορδές αποφοίτων καθηγητών διαβάζουν τα προηγούμενα θέματα εξετάσεων και αντιλαμβάνονται ότι η Πανεπιστημιακή τους σχολή:

• δεν τους προετοίμασε γλωσσικά – οι χαμηλές βαθμολογίες στο γνωστικό αντικείμενο ακόμη και από σπουδαστές που παρακολούθησαν ειδική διδακτική σε άλλους φορείς εκτός πανεπιστημίου είναι ο κανόνας
• δεν τους προετοίμασε εκπαιδευτικά – το περιεχόμενο της παιδαγωγικής εξέτασης δεν τους είναι οικείο
• δεν τους προετοίμασε μεθοδολογικά – το περιεχόμενο των εξετάσεων της ειδικής διδακτικής είναι αδύνατο να απαντηθεί σωστά από οποιονδήποτε απόφοιτο όσο πλήρης και να ήταν η παρακολούθησή του

Όλα λοιπόν πάνε καλά στη χώρα των καρεκλοκενταύρων και στα πάντα είναι χωμένη η ίδια παρέα ανθρώπων, στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ολόκληρες οικογένειες (μήπως είναι το μόνο που οικογενειοκρατείται;) και περνάνε όλοι καλά.

Στην Ελλάδα πρέπει να φύγεις για να καταλάβουν οι Έλληνες ποιός ήσουνα. Αλλά τότε είναι πιά πολύ αργά.




(1) Are Teacher Colleges Turning out Mediocrity? from ΤΙΜΕ CNN


(2) Δυστυχώς, δέχθηκα και δίδαξα μια φορά ένα απο αυτά τα εργαστήρια – και ουδείς με επλήρωσε κάτι γι’αυτά, αλλά το τι δόξα πήρα δεν περιγράφεται….) αλλά αρνήθηκα να βαθμολογήσω.


Οταν την δεύτερη φορά μου ζητήθηκε το ίδιο πράγμα, διευκρίνισα ότι δεν δέχομαι να το κάνω χωρίς πληρωμή και όταν κάποια στιγμή το αντιλήφθηκαν και το αναμετάδωσαν μεταξύ τους οι καθηγήτριες, κες Σοφία Παπαευθυμίου-Λύτρα, Μαρία Δρόσου και Βασιλική Δενδρινού, ενώ εγώ είχα γράψει το σεμινάριο και περίμενα τους 20 φοιτητές, ουδέ εις ή μία ενεφανίσθη και κατόπιν τηλεφωνήματος έμαθα ότι βρήκαν τον χρόνο να ενημερώσουν όλους μα όλους τους φοιτητές ότι το σεμινάριο ακυρώνεται για άγνωστους λόγους, αλλά εμένα καμμιά απο αυτές τις κυρίες δεν βρήκε τον χρόνο να με ενημερώσει τηλεφωνικά να μην το γράψω, να μην χάσω τον χρόνο μου στην προετοιμασία, να μην αφήσω άλλες ευκαιρίες για σεμινάρια κλπ. Μετά από κάμποσες ημέρες μου έστειλε η κα Λύτρα και μια μάλλον αναιδή επιστολή, λέγοντάς μου ότι “δεν θα με ξαναενοχλήσουν”. Αν είμαι ακόμη θυμωμένη μαζί τους; Αυτό πρέπει να είναι προφανές.